Op de Playground worden mijn meiden volwassen

Fouzia Hazzat is tweedejaars Scholarshipper op Krajicek Playground Essenburg in Ede. Ze besloot op eigen initiatief meiden uit te nodigen om samen te sporten. Met succes.

leestijd: 5 minuten

Vraag Fouzia Hazzat naar haar Krajicek Scholarship en ze zal je vol trots tientallen foto’s en filmpjes laten zien. Een bus vol zingende, lachende meiden op weg naar het evenement komt voorbij, een selfie in een sporthal en een groep joelende meiden op ‘haar’ Playground Essenburg in Ede die enthousiast haar naam roepen. Even later zien we dezelfde groep meiden in voetbaltenue en officiële teamopstelling, mét beker. En verder voetbal, heel veel voetbal, het allerliefste dat ze doet, al zowat haar hele leven. En dus ook een filmpje waarin ze een minuut lang een bal hooghoudt, voor de Krajicek Samen Sterk en Gezond Challenge, die ze overigens won, maar daar wil ze niet te veel aandacht aan besteden.

Want laat één ding duidelijk zijn: het gaat om de meiden die ze begeleidt, en niet per se om haarzelf. ‘Ik hou niet zo van opscheppen.’ Ondertussen heeft ze behoorlijk wat neer weten te zetten in haar buurt. Toen in 2018 een nieuwe Krajicek Playground werd geopend achter haar huis in Ede, besloot ze op eigen initiatief meiden enthousiast te maken: ‘In het begin is het best moeilijk om mensen mee te laten doen, omdat ze het nog niet kennen.’ Dus besloot Fouzia reclame te gaan maken: ‘Ik maakte een flyer en deelde die uit op school. Ik ken best veel meisjes uit de buurt, omdat ik altijd veel vrijwilligerswerk heb gedaan, dus dat werkte wel.’

Juf Fouzia

En of het werkte. Het afgelopen jaar begeleidde Fouzia op Playground Essenburg twee groepen van vijftien meiden uit haar eigen buurt; van tien tot vijftien jaar en van vijftien tot zeventien jaar, voornamelijk door haar zelf bij elkaar gebracht. Ze lacht: ‘Sommigen noemen me juf, heel grappig vind ik dat. Ik ben als Scholarshipper natuurlijk ook wel een leider, maar ik zie ze meer als mijn vriendinnen.’

Waarom ze het doet? ‘Ik ben iemand die graag iets extra’s wil doen, dat zit in mij. Ik vind het leuk om te doen en krijg veel positieve reacties, van ouders en de meiden zelf. Die willen graag sporten.’ Want zoveel mogelijkheden voor meiden om te sporten waren er niet in haar buurt, weet Fouzia: ‘Er zijn wel openbare sportvelden, maar niet voor meisjes alleen.’ En daar is wel behoefte aan: ‘Het is lastig als jongens en meiden samen sporten. Dat zit een beetje in onze cultuur.’

Sportfamilie

Zelf doet ze de kooi van de Playground altijd dicht als ze met haar meiden sport: ‘Ze komen, omdat het alleen voor meiden is. Dan moet ik er ook voor zorgen dat dat zo blijft.’ Veel van de meiden in haar groep kwamen weinig buiten: ‘Ze zaten alleen thuis op hun computer of telefoon, een beetje op social media. Mijn doel was niet alleen om ze meer te laten bewegen, maar ook om ze uit huis te halen.’ Er is de laatste twee jaar veel veranderd op de Playground: ‘Het is vaak heel druk, en ook veel ouders komen kijken.’

Het is belangrijk dat je gezien wordt in het spelen met elkaar

Zelf komt ze uit een ‘echte sportfamilie’: ‘Mijn drie broers zaten alle drie op voetbal, maar ik niet. Mijn vader vond het niets voor meisjes; hij vond het een jongenssport. Ik was het daar niet mee eens, maar accepteerde zijn beslissing.’ Ze is een bekende naam in de buurt, vertelt Fouzia: ‘Ik heb altijd veel vrijwilligerswerk gedaan. Bij buurthuizen en bij Sportservice Ede, ik hielp iedereen wel. Ik hou ervan om mensen om me heen te hebben en vind het leuk om activiteiten te begeleiden.’ Toen ze op haar elfde bedacht om zelf een wekelijkse zaalvoetbaltraining te organiseren voor meisjes, werd dat al snel een succes. Ook haar vader vond het goed: ‘Mijn ouders zijn allebei gelukkig wel relaxed.’

Warm gevoel

Het succes deed wat met haar zelfvertrouwen, vertelt Fouzia: ‘Ik kreeg veel positieve complimenten, werd steeds gemotiveerder en ging beter spelen. Uiteindelijk heb ik op best hoog niveau kunnen voetballen.’ Ze probeert hetzelfde te doen met ‘haar meiden’ op de Playground: ‘Als ik goeie acties zie, geef ik altijd een compliment, want zo maak je ontwikkeling mogelijk. Het is belangrijk dat je gezien wordt in het spelen met elkaar. Dat doet dat wat met ze. Ik merk het aan hun manier van kijken en praten. Het is een warm gevoel. Ze worden er zelfverzekerder van en gaan met meer plezier sporten.’ Op de Playground worden haar meiden volwassen, vertelt Fouzia: ‘ik geef ze taken en verantwoordelijkheden om mij te ondersteunen. Dat is ook handig voor later, dat ze zelfstandig beslissingen kunnen maken.’

Fouzia hoopt dat de talenten van haar meiden worden opgemerkt: ‘Dat ze worden gezien en dat ze de kans krijgen om verder te komen. En natuurlijk hoop ik dat ze blijven sporten voor hun gezondheid, en plezier. En misschien weten ze later wat beter waar ze goed in zijn en wordt het maken van een goede keus wat makkelijker.’ De mooie momenten haalt ze vooral uit het plezier van de meiden die ze begeleidt: ‘Als ik ze allemaal zie lachen, daar word ik blij van. En altijd die vraag aan het einde: ‘Wanneer is het weer?’